Τοποθέτηση στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου, επί του Νομοσχεδίου του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων για τις «Στρατηγικές επενδύσεις και βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος μέσω της επιτάχυνσης διαδικασιών στις ιδιωτικές και στρατηγικές επενδύσεις και δημιουργία πλαισίου για τις εταιρείες τεχνοβλαστούς».
Το νομοσχέδιο θέτει το πλαίσιο για την απορρόφηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης. Ενώ θα ήταν σωστό να συμπληρώσει τον προηγούμενο νόμο για τις στρατηγικές επενδύσεις τον 4608/2019, ο οποίος κατά γενική ομολογία ήταν ένας καλός νόμος. Θα περίμενε λοιπόν κάποιος ότι θα προσπαθούσε «να χτίσει» πάνω στο νόμο 4608 να τον βελτιώσει, να διορθώσει πιθανές προβληματικές διατάξεις που θα είχαν αναδειχθεί από τη μέχρι τώρα εφαρμογή του. Όμως δεν συμβαίνει αυτό.
Ο βασικός αντίλογος συνοψίζεται:
Στην απουσία συμφωνίας των εντασσόμενων σχεδίων με την Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική (ΕΑΣ), αποδεσμεύοντας απολύτως το περιεχόμενο τους από την υποχρέωση να εντάσσεται σε μια πραγματική στρατηγική σύλληψη για την ελληνική οικονομία, επαναφέροντας το τυχαίο, το περιστασιακό/ευκαιριακό που προέρχεται από πιέσεις επενδυτών.
Τη μείωση ή και το μηδενισμό των απαιτήσεων για νέες ετήσιες μονάδες εργασίας, γεγονός που προάγει συγκεκριμένες επενδύσεις και πρόκειται για σαφή ενίσχυση της απλής κατασκευής και πώλησης τουριστικών κατοικιών με ότι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα με δεδομένα προβλήματα ανεργίας.
Τη διαδικασία αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, διάταξη μη ηθική και ενδεχομένως αντισυνταγματική, σύμφωνα με την οποία μπορούν να απαλλοτριώνονται εκτάσεις για ιδιωτικές επενδύσεις πόσο μάλλον όταν αυτές οι εκτάσεις ανήκουν σε ιδιώτες.
Στην γενικόλογη διεύρυνση του νέου καθεστώτος των «Εμβληματικών Επενδύσεων». Με τη δημιουργία δε, της τριμελούς επιτροπής τεχνοκρατών για την έγκριση αυτών των επενδύσεων και τον αποκλεισμό της δημόσιας διοίκησης, αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο για αυθαιρεσίες. Η εικόνα που τείνει να διαμορφωθεί στον ιδιωτικό τομέα στη χώρα είναι άκρως ανησυχητική δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού.
Στην κατάργηση των κριτηρίων αξιολόγησης των προτάσεων στη βάση των οποίων υπολογίζονταν τα ανταποδοτικά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες.
Στην μεταφορά των αρμοδιοτήτων από το Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης (ΥΜΑΘ) στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων το νομοσχέδιο διακρίνεται από μια συγκεντρωτική διάθεση και αδιαφορία αξιοποίησης όλων των φορέων (και δη της Περιφέρειας) που διαθέτουν ανεκτίμητη τεχνογνωσία επί του θέματος.
Στην πιο προβληματική διάταξη που έχει συγκεντρώσει ήδη πλήθος αντιδράσεων για την παράκτια ζώνη. Το νομοσχέδιο δημιουργεί και ένα κίνητρο που ευνοεί την αλλοίωση με τεχνικά έργα του φυσικού ανάγλυφου της παράκτιας ζώνης, ενώ θα έπρεπε να διασφαλίσει ακριβώς το αντίθετο. Αφήνει ουσιαστικά εν λευκώ στον κάθε επενδυτή το δικαίωμα χρήσης και διαμόρφωσης αιγιαλών. Η παράκτια ζώνη δεν αντιμετωπίζεται ως κοινόχρηστο αγαθό και περιβαλλοντικός πόρος, αλλά θεωρείται αποκλειστικά οικονομικός πόρος περιορίζοντας ακόμη περισσότερο την πρόσβαση του κοινού στον παράκτιο χώρο και κατ’ επέκταση στον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο.
Είναι φανερή η πρόθεση ιδιωτικοποίησης δημόσιου αιγιαλού.
