Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα «Από την ενδοσχολική βία στην οπαδική βία», που διοργάνωσε η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας σε συνεργασία με την ΔΠΕ και την ΔΔΕ Πέλλας, τα Δημοτικά Σχολεια Πέλλας & Νέας Πέλλας και το Γυμνάσιο Πέλλας στο Δημοτικό Μέγαρο Πέλλας.
Συζητήσαμε για το θεμέλιο της βίας, η οποία συνοδεύει την κοινωνική οργάνωση από την πρώιμη σχολική ηλικία έως την αναπαραγωγή της ως ενδοοικογενειακή και κοινωνική.
Στο σχολικό περιβάλλον παρά την εργώδη προσπάθεια των εκπαιδευτικών, παρά τα σημαντικά άλματα που έχουν σημειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην ποιότητα του γονεικού περιβάλλοντος εντούτοις οι εντεινόμενες και διαρκείς ανισότητες, τα επικαιροποιημένα λόγω των συσσωρευμένων πιέσεων ρατσιστικά αντανακλαστικά που υπερβαίνουν φύλο, φυλή και θρησκεία έρχονται να μας θυμίσουν πόσο ευάλωτοι είμαστε απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα.
Αν μπορούσα να ιεραρχήσω τις προτεραιότητες της παρέμβασής μας θα ξεκινούσα από την προσχολική αγωγή και θα προχωρούσα στο Δημοτικό στο Γυμνάσιο στο Λύκειο και μετά στην ενήλικη ζωή των πολιτών.
Κάθε τι είναι ένα πεδίο όπου ανεξαρτήτως ηλικίας οι πολίτες μπορούν να εκδηλώσουν τον καλό ή κακό εαυτό τους.
Για παράδειγμα στο σχολείο τα παιδιά θα μπορούσαν να είναι καλοί μαθητές ή συμμαθητές. Κακοί μαθητές και καλοί συμμαθητές. Ή καλοί μαθητές και κακοί συμμαθητές.
Το αρμονικό σχολικό περιβάλλον είναι το πεδίο όπου η γνώση μεταδίδεται μεταξύ καλών συμμαθητών. Είναι το πεδίο όπου έχει αξία η διάκριση και όχι η επικράτηση.
Στην μετά το σχολείο ενήλικη ζωή των πολιτών συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.
Ένα γήπεδο μπορεί να είναι το πεδίο του αγώνα του καλού και του συναγωνισμού ή μπορεί, λόγω της συσσωρευμένης αμέλειας να μετατρέπεται σε αρένα ενστίκτων όπου και πάλι αντί για διάκριση επιδιώκουμε όλοι με φανατισμό την επικράτηση σε τέτοιο βαθμό που να βιώνουμε τραγικές καταστάσεις, οι οποίες πολλές φορές, σχεδόν πάντα, μεταφέρονται και εκτός γηπέδων με τα ίδια αποτελέσματα.
Όταν επικρατούν ο φανατισμός και ο οπαδισμός τότε αντί για τα επιχειρήματα βρίσκει «πεδίο δόξης λαμπρόν» η βία, λεκτική, ψυχολογική και σωματική.
Πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας.
